วันศุกร์ที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

ความเหงา ที่ไม่เคยจางหายไป








ความเหงาที่ไม่เคยจางหายไป

แม้เวลาจะผันพ่านไปนานเท่าไหร่.....ความเหงายังคงอยู่ตรงนี้

.....ข้างๆฉัน.....

ความเหงา ที่คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องจากกัน

....แต่ทว่า....

ภายใต้รอยยิ้ม...เสียงหัวเราะ...คำพูดที่อ่อนโยน


คำปลอบโยนจากเบื่องลึกของจิตใจ


...ความเหงา คงจากไปแล้ว ชั่วนิรันดร์...


...เมื่อมีเธอคนนั้นก้าวเข้ามา...


....แต่ เปล่าเลย....




แปลกที่ภายใต้หัวใจที่เข้มแข็ง....กลับอ่อนแอลงเรื่อยๆ


ภายใต้ความอบอุ่น...กลับหนาวเหน็บยิ่งกว่าเก่า


และลึกเข้าไปในดวงตาที่ร่าเริง...กลับดูเหงา


และว้าเหว่ยิ่งกว่าเก่ามากมาย


....ทำไมนะ...ฉันยังคงถามตัวเอง....


ทั้งๆที่ข้างๆฉันมีเธอคนนั้น...อยู่เคียงข้างใจ


แต่ทำไมความเหงายังคงไม่จางหายไปไหน


...ซ้ำร้ายกลับมากมายกว่าเก่านัก...


ทำไมล่ะ...ทำไม


หัวใจที่ยังคงถาม คำถามเดิมๆ...ซ้ำๆ...ทุกวัน...ทุกวัน


ทว่าก็ยังหาคำตอบไม่ได้....จนท้ายที่สุด


เสียงก้องกลับจากเบื่องลึกของหัวใจ


....เธอคนที่อยู่ในใจ...ฉันใช่คนที่เธอต้องการหรือเปล่า....


ใช่คนที่เธอรักจริงไหม


แล้วใครล่ะ....ที่เธอต้องการ






ใครกันที่จะเข้ามา ณ.ที่แห่งนี้....เพื่อบรรเทาความเหงา


........ให้ไปจากฉันอย่างถาวร.......


...จะมีใครคนนั้นอยู่บนโลกนี้หรือเปล่านะ...


























เพราะว่าวันแห่งความเหงา

ทำให้เราต่างก็ห่างกันไปทุกที


วันเวลาคบหามานานปี


หมดความหมายลงตรงที่ เป็นเพื่อนกัน




รู้ไหมไม่อยากให้เป็นอย่างนี้


สิ่งดีๆคอยย้ำให้ไหวหวั่น



เป็นห่วงเธอทุกเวลา


..........แต่ทว่า..........

คนที่เธอหามาแทนที่ฉัน


คงเป็นอย่างที่เธอฝันไว้ในใจ




เหนื่อยไปไหมที่ต้องทนฝืนใจตัวเอง

รักกับฉันวันนี้....แต่ว่ารักเธอมี ให้กับใคร

ถ้าหากว่าเขา...คือคนที่เธอหา มานาน


ให้บอกกับฉัน ยินยอมและพร้อมให้ไป


ไม่อยากจะกุมมือเธอที่ไร้ไออุ่น....จะทนให้ไหว


ในคืนที่หนาวเดียวดาย (ถ้ารักเขาจริงๆ)























ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น