หยาดน้ำค้าง

หยาดน้ำค้าง...ยามสาย

ยามสาย ....

ย่อมยากที่จะมองหาหยาดน้ำค้าง

บางเรื่องราวอย่ารอจนสายแล้วค่อยตระหนักรู้ถึงคุณค่า

เพราะเมื่อถึงเวลานั้น

เราอาจได้ดื่มกินความเศร้า เจ็บปวด แทนความรื่นรมย์

ชีวิตเมื่อจ่อมจมอยู่กับความคิดฝัน

หรือตกอยู่ในภวังค์ของอดีต

โดยไม่มิได้ใส่ใจมองว่าเวลาเคลื่อนผ่านไปนานเท่าใด

และสรรพสิ่งเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง

ปล่อยให้ช่วงขณะที่ควรจะได้เก็บเกี่ยว สร้างคุณค่าที่ดีงามเลยผ่านไป

เหมือนการกวาดสายตาหา “น้ำค้าง” ในยามสาย 


ที่ย่อมเปล่าประโยชน์

ที่บางที .. แม้แต่ร่องรอยเราก็ไม่อาจได้พบเห็น

จะมีประโยชน์อันใดที่เราจะทอดชีวิตยู่กับค่ำคืนของอดีตที่ปวดร้าว

โดยปล่อยให้ “ยามเช้า” ของชีวิตเคลื่อนผ่านเลยไป

โดยมิได้สร้างคุณค่าใดใดให้เกิดก่อ

บางเรื่องราวแม้จะย้อนคิดได้

แต่อย่างไรก็ไม่อาจย้อนไปแก้ไข

อย่าตระหนักในวันที่เราทำได้เพียงเยียวยาอดีต

และโอกาสที่เราควรจะได้ทำในสิ่งที่ควรทำนั้นเลยผ่านไปแล้ว

บางทีเราอาจหลงลืมไปว่า

ช่วงเวลาหนึ่งๆของชีวิตใช่จะยาวนาน

เมื่อผ่านแล้วย่อมผ่านเลย

เพียงให้เวลาตัวเองได้ไตร่ตรอง

ว่าชีวิตเราละเลยที่จะใส่ใจ หรือให้สิ่งที่ดี แก่ใคร หรือสิ่งใดไปบ้าง

แล้วทำทุกสิ่งอย่างเท่าที่ปัจจัยของชีวิตขณะนั้นๆ จะทำได้

อย่าปล่อยให้วันเวลาเลยผ่าน

แล้วให้ชีวิตเป็นดั่ง ... การมองหา “หยาดน้ำค้าง” ในยามสาย